การใช้เสียงของสำนวนจีน สำนวนใช้เสียงที่ไพเราะรื่นหู ทำให้ง่ายต่อการจดจำและถ่ายทอด ที่สำคัญได้แก่
ท่วงทำนองเสียง (音调) ใช้วรรณยุคต่างกัน เช่น 和(hé)风(fēng)细(xì)雨(yǔ) (ลมเย็นฝนปรอย :
ใช้ไม้นวม)
เสียงสัมผัส (押韵) ใช้เสียงสระที่เหมือนหรือคล้ายกันของคำท้ายประโยค
เช่น 笑(xiào)口(kǒu)常(cháng)开(kāi), 青(qīng)春(chūn)常(cháng)在(zài) (เปิดปากยิ้มให้บ่อย
เป็นหนุ่มสาวอยู่ประจำ)
การซ้ำเสียง (语音重复) แบ่งเป็น ซ้ำเสียงพยัญชนะ (双声) เช่น人(rén)多(duō)力(lì)量(liàng)大(dà) (มีคนมาก
กำลังก็มากตาม) ซ้ำเสียงสระ (叠韵) เช่น欢(huān)欣(xīn)鼓(gǔ)舞(wǔ) (ฮึกเหิมดีใจ)
ซ้ำคำ (叠音) เช่น井(jǐng)水(shuǐ)不(bú)犯(fàn)河(hé)水(shuǐ) (น้ำบ่อไม่ล่วงล้ำน้ำคลอง
: ไม่ก้าวก่ายกัน)
จังหวะของสำนวน (节奏)
แบ่งจังหวะวรรคตอนคล้ายโคลงกลอน
และพิจารณาโครงสร้างไวยากรณ์และความหมายหน่วยคำ
หรือความเคยชินในการอ่านเป็นส่วนประกอบ
1) สำนวนสองพยางค์ (惯用语) จังหวะ1-1 เช่น吹-牛 (เป่าวัว :
ขี้โม้)
2) สำนวนสามพยางค์ (惯用语) จังหวะเกิดจากไวยากรณ์และความหมายของหน่วยคำ
มีทั้งจังหวะ1-2 เช่น 挤-牙膏 (บีบ-ยาสีพัน :
บีบคั้นให้พูดความจริง) และจังหวะ2-1 เช่น靠边-站 (ยืน-ด้านข้าง :
ถูกบีบให้ออกจากตำแหน่ง) สำหรับสำนวนสามพยางค์ที่มีโครงสร้างแบบประธาน+กริยา+กรรม
พบได้น้อยมาก อ่านตามความเคยชินได้ทั้งจังหวะ1-2 2-1 หรือ1-1-1 เช่น狗-吃-屎 (หมากินขี้ :
ล้มหัวคะมำ)
3) สำนวนสี่พยางค์ (成语) จังหวะ 2-2 เช่น生老-病死 (เกิดแก่เจ็บตาย)
แต่ในกรณีที่เป็น惯用语สี่พยางค์ซึ่งพบได้น้อย
เป็นโครงสร้างกริยา+กรรม จังหวะ1-3 เช่น喝-西北风 (ดื่มลมตะวันตกเฉียงเหนือ : ไม่มีอะไรกิน)
4) สำนวนห้าพยางค์ขึ้นไป
ประกอบด้วยคำจำนวนมาก กำหนดจังหวะตายตัวได้ยาก เช่น打-如意-算盘 (ดีดลูกคิดสมหวัง : การคิดที่พิจารณาแค่ด้านดี)
อ่านได้ทั้งจังหวะ1-4 และ1-2-2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น